«از مرگ نمی‌ترسیدم، از گیر افتادن می‌ترسیدم. دم را که فرو می‌‌دادم تا بازدم نمی‌دانستم چه بلایی سرم می‌آید، در هراس این بی‌خبری می‌خواستم از تنم فرار کنم. می‌خواستم پر باز کنم و یکباره بگریزم، اما توی تنم گیر افتاده بودم.» عباس معروفی در کتابِ «تماما مخصوص» که سال 1389 در آلمان نوشت و بسیاری آن را نوعی زندگینامه خودنوشت او می‌دانند، از مرگ می‌نویسد و از هراس ناشناخته‌ای که در او ریشه دارد، و شاید چیزی شبیه «گیر افتادن» باشد.

بریده‌هایی از رمان  تماما مخصوص:

لابلای خاطره و خیال و رویا دست و پا می‌زدم و در قصر ابلیس دنبال یک لحظه آرامش می‌گشتم.

می‌گویند بالاتر از سیاهی رنگی نیست. من می‌گویم هست. می‌گویند عصر معجزه سرآمده و دیگر معجزه‌ای رخ نمی‌دهد، من به حرف‌شان اهمیتی نمی‌دهم، و خوب می‌دانم اگر زنده‌ام به‌خاطر وقوع یک معجزه است.

گفت: "چیزهایی که توی عتیقه‌فروشی هست تاریخ کشف ندارد، اگر هم داشته باشد قلابی‌ست. ولی عشق لحظه کشف دارد. نمی‌شود فراموشش کرد. حتا اگر آن عشق تمام شده باشد، از یادآوری لحظه کشفش مثل زخم تازه خون می‌آید. تا یادش می‌افتی مثل اینکه همان موقع با کارد زده‌ای توی قلبت"
"تو این چیزها را از کجا می‌دانی، یانوشکا؟"
"شاید زیاد فکر می‌کنم."
دلم می‌خواست بغلش کنم و لب‌هاش را ببوسم. گفتم: "تو به چی زیاد فکر می‌کنی؟"
باز سرخ شد، و نگاهش را دزدید: "به لحظه کشف."
بعد با همان لبخند شرم‌آگین سرش را زیر انداخت، و چشم‌هاش پر از اشک شد.